Wie is Jolien?
Een geboren en getogen Achterhoekse dame, 33 jaar oud en samenwonend met mijn partner Sjon en onze 3 kinderen.
Sinds mijn 18e levensjaar werk ik in de hulpverlening. Ik heb gewerkt in verschillende functies met uiteenlopende doelgroepen: gehandicapten zorg, verslavingszorg, jeugd en gezin enz. Hierdoor heb ik op veel vlakken, in verschillende jasjes en kijkend door variërende brillen, veel ervaring opgedaan.
Ik heb altijd de ambitie gehad om mijn ervaringen te bundelen en mijn eigen bedrijf te starten. Dit is ‘out of the box coaching’ geworden. Doordat ik ervaringsdeskundige ben en tevens als professional veel ervaring heb, kan ik soepel en goed aansluiten op de hulpvraag van een ander.
Toen ik op het punt in mijn leven zat dat ik zelf hulp nodig had, kwam ik op een lange wachtlijst terecht. Ik had, nu terugblikkend, mezelf een coach gegund die mij verder kon helpen. Mijn missie is daarom ook om laagdrempelig, zonder wachtlijst, snel te kunnen helpen in wat jij nodig hebt.
Opleidingen:
- Post HBO opleiding tot AD(H)D coach (eerste verdieping/ADHD Nederland)
- HBO bachelor Sociaal Pedagogische Hulpverlening met de minor verslavingskunde (HAN)
- Coach krachtwerk (Radboud UMC)
- Post HBO Casemanagement (HAN)
- Post HBO Regievoering (HAN)
- Onderwijsassistent (Graafschap College)
Een kijkje in mijn brein.
“Zie je wel, ik ben geen goede moeder”, hoor ik mijzelf denken op het moment dat ik emotioneler reageerde dan ik in eerste instantie had gewild. Een gedachte die regelmatig door mijn hoofd heen spookt, maar waar ik me niet altijd bewust van was. Waar komt deze gedachte vandaan?
Het komt vanuit de overtuiging, ‘ik ben niet goed genoeg.’ Een diepgewortelde overtuiging die ik in mijn jeugd al ergens heb geplant en wat doorsijpelt in mijn dagelijks leven. Ik wil het zo graag goed doen, dat ik alles wat ik niet goed doe onder een enorme loep leg. Waarom? Deels vanuit mijn eigen overtuigingen en mijn persoonskenmerken en deels van de perfectie die van ons verwacht wordt in de drukke maatschappij waar we in leven. Het moet allemaal mooier, beter, geweldiger. De lat leg ik steeds een stukje hoger, misschien wel te hoog. Wat ik lees aan artikelen over opvoeding is voor mij een extra bron om mijn overtuiging te voeden. Laatst las ik een artikel over traumabehandeling bij baby’s. Je mag je kind absoluut niet laten huilen, want daar krijgen ze trauma’s van, was het moraal van het verhaal. Meteen schiet ik in de gedachten, heb ik dat ook gedaan? Heb ik mijn kinderen trauma’s gegeven? En weer hoor ik mezelf denken: “Zie je wel, ik ben geen goede moeder.”
Ik ben er klaar mee. Ik ben verdomme een goede moeder. Een moeder met de beste intenties en die alles doet vanuit liefde. Nee, niet altijd doe ik het perfect, maar ik ben ook een mens. Ik mag ook fouten maken.
Ik ga op zoek naar mijn ‘zie je welletjes’ vanuit een helpende overtuiging en dat is dat ik wel een goede moeder ben. Ik ga hier direct mee aan de slag.
Bij het naar bed brengen van mijn kinderen, lees ik een boekje voor over roodkapje. De kinderen liggen in een deuk om de wijze hoe ik de wolf vertegenwoordig. Ik voel kleine armpjes om mij heen en een stemmetje dat fluistert: ‘Mama, ik vind jou lief, ik hou heeeeeel veel van jou.’
En ik hoor mijzelf denken: ‘Zie je wel, ik ben een goede moeder.’
Wil jij ook met je ‘niet helpende’ overtuigingen aan de slag? Ik help je hier graag bij.
